Isang Dipang Langit
by Amado V. Hernandez
Ako'y ipiniit ng linsil ng puno
hangad palibhasang diwa ko'y piitin
katawang marupok, aniya'y pagsuko,
damdami'y supil na't mithiin ay supil.
Ikinulong ako sa kutang malupit,
bato, bakal, punlo, balasik ng bantay;
lubos na tiwalang sa buong daigdig
at inuring kahit buhay man ay patay.
Sa munting duwangan, tanging abot-malas
ay sandipang langit na puno ng luha,
maramot na biran ng pusong may sugat,
watawat ng aking pagkapariwara.
Sintalim ng kidlat ang mga mata ng tanod,
sa pintong may susi'y walang makalapit;
sigaw ng bilanggo sa katabing muog,
anaki'y atungal ng hayop sa yungib.
Ang maghapo'y tila isang tanikala
na kalakaladkad ng paang madugo,
ang buong magdamag ay kulambong luksa
ng kabaong waring lungga ng bilanggo.
Kung minsa'y magdaan ang payak na bayag,
kawil ng kadena ang kumakalanding;
sa maputlang araw saglit ibibilad
sanlibong aninong iniluwa ng dilim.
Kung minsan, ang gabi'y biglang magulantang
sa hudyat--may takas--at asod ng punlo:
kung minsa'y tumangis ang lumang batingaw,
sa bitayang muog, may naghihingalo.
At ito ang tanging daigdig ko ngayon--
bilangguang mandi'y libingan ng buhay;
sampu, dalawampu. At lahat ng taon
ng buong buhay ko'y dito mapipigtal.
Nguni't yaring diwa'y walang takot-hirap
at batitis pa rin itong aking puso;
palita'y bahagi ng pakikilamas
maiipit ay tanda ng hindi pagsuko.
Ang tao't Bathala ay di natutulog
at di habang buhay ang api ay api.
tanang paniniil ay may pagtutuos,
habang may Bastila'y may baying gaganti.
At bukas, diyan din, aking matatanaw
sa sandipang langit na wala nang luha,
sisikat ang gintong araw ng tagumpay...
layang sasalubong ako sa paglaya!
